Szeptem, Becca Fitzpatrick

W końcu dostałam w swoje ręce Szeptem Becki Fitzpatrick, książkę objętą szeroką akcją promocyjną, pojawiającą się jakiś czas temu w wielu miejscach w sieci. Intrygująca okładka sprawiła, że raz na jakiś czas zastanawiałam się nad kupnem tej powieści, później o tym zapominałam i tak jakoś zleciał czas. A niedawno koleżanka po prostu pożyczyła mi dwa pierwsze tomy sagi pani Fitzpatrick, przekonując, że na pewno będę zadowolona z lektury. Cóż, niestety nie do końca się to sprawdziło.
Powieść Szeptem wpisuje się w ostatnią modę na paranormal romance. Tym razem nie mamy do czynienia z wampirami, czy wilkołakami, a z aniołami. I choć tematykę anielską lubię tak, jak wampiryczną, to po raz kolejny jestem rozczarowana.
Postacie występujące w powieści są bardzo sztampowe – 16-latka zakochana w zabójczo przystojnym, buntowniczym koledze, który nie jest tym za kogo się podaje, oraz białe i czarne charaktery, pozbawione jakiejkolwiek głębi. Prosta historia, pozbawiona w zasadzie jakichkolwiek zwrotów akcji, zagadek i tajemnic. Wszystko dość przewidywalne i mało oryginalne. Ot, opowieść o miłości, jakich się ostatnio namnożyło.
W kilku punktach Szeptem to jednak lepsza lektura niż np. krytykowany przeze mnie cykl Błękitnokrwiści. Pierwsza sprawa to nastrojowość – zdarzają się tu naprawdę ładnie opisane momenty, ba! raz czy dwa po plecach przeszły mi przyjemne ciarki. Książkę czyta się całkiem nieźle, czas mija szybko i bezboleśnie, jeśli przymkniemy oko na pretensjonalne wstawki, zwłaszcza dotyczące kontaktów pomiędzy Norą a Patchem (no dobrze, przyznaję, że ja nie umiałam przymknąć, bo jestem uczulona na sceny uniesienia w stylu mrocznie, kusząco uśmiechnięty, utkwił we mnie oczy, ale rozumiem, że to nie dotyczy wszystkich ludzki, którzy potrafią czytać). Młodsze czytelniczki, które drżą na myśl o pierwszym pocałunku powinny być totalnie zachwycone, gdyż głównie tego typu problemy dręczą Norę. Książkę ratują też nieco bardziej dynamiczne sceny, związane z konfrontacją głównych bohaterów oraz nawiązania do biblijnej historii upadłych aniołów.
Podsumowując – nie jestem odbiorcą takiej literatury, dlatego też moja ocena jest dość surowa, jednak ktoś młodszy, kto dopiero zaczyna przygodę z fantastyką może poczuć się bardziej usatysfakcjonowany czy wręcz zachwycony. Skoro mam już w domu drugi tom, to i tak go przeczytam, ale raczej nie liczę na wyższy poziom. Choć, kto wie? Wiele osób uparcie twierdzi, że Crescendo jest zdecydowanie lepsze. Niedługo sama się przekonam.